Het is duidelijk dat de twee jonge talenten van vanavond uit een muzikale familie komen. De neven Alexander Warenberg en Nikola Meeuwsen hebben al het nodige bereikt in hun nog beginnende carrières. Ze wonnen beiden verschillende prijzen en speelden ieder als solist al talloze concerten in binnen- en buitenland. Allebei waren ze vroeg gegrepen door hun instrument. Nikola wist na het horen van Vladimir Horowitz in Rachmaninovs Derde pianoconcert dat hij pianist wilde worden; Alexander had al op vijfjarige leeftijd zijn hart verpand aan de cello, dat hij het aantrekkelijkste instrument met het mooiste geluid vond. De twee hebben van jongs af aan veel samengespeeld. Dat maakt dat zij elkaar feilloos aanvoelen in timing en expressie, bijna zonder elkaar te hoeven aankijken. 

Het programma van Warenberg en Meeuwsen begint met enkele energieke stukken. De Tweede sonate voor cello en piano van Felix Mendelssohn (1809-1847) wordt beschouwd als een van zijn meest succesvolle kamermuziekwerken. Vanaf de eerste noten straalt het kracht en optimisme uit. In het derde deel, het Adagio, weerklinkt Mendelssohns fascinatie voor Bach met arpeggio’s voor de piano en recitatiefachtige delen voor de cello. De Tweede sonate voor cello en piano van Johannes Brahms (1833-1897) beschouwt het duo als een van de mooiste composities voor deze bezetting. Het is een uiterst economisch werk: uit de noten C en F en hun ritmische structuur in de opening van de cello ontwikkelt zich het hele stuk. Het laatste werk van dit concert is de Sonate voor viool en piano, gearrangeerd voor cello en piano, van César Franck (1822-1890). Het is een lyrisch stuk met ook zeer krachtige delen, dat in tegenstelling tot de andere sonates van het programma, verstild begint.