De jonge pianist Alexander Malofeev staat pas aan het begin van een carrière, die nu al glansrijk genoemd kan worden. Sinds hij in 2014 de ‘International Tchaikovsky Competition for Young Musicians’ won, trad hij op in de grootste concertzalen en met de beste orkesten van de wereld. Daarnaast speelt hij veel als solist. Op zulke jonge leeftijd al zo succesvol – dat suggereert mogelijk dat Malofeev vooral een technische pianist is die vooral uitblinkt in het zo snel mogelijk spelen van presto’s en prestissimo’s. Schijn bedriegt. Malofeev blinkt juist uit in muzikaliteit. Hij speelt muziek waarin hij gelooft en waarmee hij een verhaal kan vertellen. Nergens speelt hij een wedstrijd met zijn instrument. Juist in tedere stukken blinkt hij uit. Malofeev durft breekbaar te klinken en speelt lyrisch en dromerig, maar wanneer dat nodig is heus ook fors en fel.

Voor de pauze speelt Alexander Malofeev barokke stukken die oorspronkelijk niet voor piano gecomponeerd waren. Na de pauze volgt laatromantische muziek van componisten die ook pianist waren. Breekbaarheid klinkt direct al in Friedrich Händels (1685-1759) Suite in Bes. Het is interessant te luisteren naar hoe Malofeev omgaat met de barokke aard van de composities. Lukt het hem om in Ground in c van Henry Purcell (1659-1695) de melodie helder te laten uitklinken boven de zich steeds herhalende lijn in de bas? Hetzelfde geldt voor de Passacaglia in g van Georg Muffat (1653-1704), dat oorspronkelijk geschreven is voor orgel, een logger instrument dan de piano. Van het Tweede concert voor solo-orgel in a van Johann Sebastian Bach (1685-1750) speelt Malofeev een bewerking van Samuil Feinberg. Alexander Skrjabin (1871-1915) schreef zijn Prelude & Nocturne voor de linkerhand na een blessure aan zijn rechterhand. En dat Sergei Rachmaninoff (1873-1943) niet alleen componist maar ook een groot pianist was, is te horen in de laatste drie stukken van deze avond.