'Schilderen met een Steinway'
Kent u Groundhog Day? De hoofdpersoon beleeft in die film steeds dezelfde dag. Mij overkwam afgelopen week hetzelfde; als NSvK-bestuurslid was ik zowel op 3 als op 4 februari aanwezig bij hetzelfde pianorecital van Severin von Eckardstein. Hetzelfde? Ja, maar toch ook wel anders.
Vanwege de geldende beperkingen mochten we per avond slechts een beperkt aantal personen toelaten. We hebben daar een zo slim mogelijke oplossing voor bedacht en het is gelukt om voor het eerst in onze 72-jarige geschiedenis een ‘dubbel’ aan te bieden: twee avonden, zelfde zaal, zelfde vleugel, zelfde pianist, zelfde programma.
3 februari
Het eerste concert verliep feilloos. De ranke Von Eckardstein kwam in het zwart op en vormde met zijn wat typische haakse houding een geometrische eenheid met de Steinway. Het is prachtig om te zien hoe zijn tien vingertoppen als een door God gestuurde diamantjeswaterval telkens de juiste toetsen weten te raken. Na Brahms’ Schumann-variaties klonk er een hartelijk applaus, waarna Von Eckardstein de drie verfijnde Liszt-stukken ten gehore bracht. Vooral het tweede deel uit Liszts Valse oubliée heeft door die op en neer gaande riedels iets weg van een sentimentele kermis-attractie. Na een kort pauzemoment reeg Von Eckardstein de composities van Chopin, Skrjabin en Samazeuilh als één suite aan elkaar. Ook in het laatste deel van Samazeuilhs Le chant de la mer bewoog de muziek op en neer. Maar veel heftiger nu, hier werden echt woest beukende golven geschilderd. Mooi! Het enthousiast en dankbaar publiek kreeg als toegift nog ‘Mercutio’ uit Prokofjevs Romeo & Juliet te horen. Alles bij elkaar een compact programma, want iedereen moest stipt om tien uur het gebouw hebben verlaten.
4 februari
Net als het Schumann-huishouden waar Brahms in verzeild was geraakt, begon het tweede concert wat rommelig. Een haperende microfoon bij ons welkomstwoord, zaallichten die niet direct dimden en tot overmaat van ramp enkele rinkelende telefoons. Maar Von Eckardstein toonde zich een ‘meester’ en pianeerde zich in de eerste helft van het concert in één beweging door Brahms-Liszt, en na de korte onderbreking volgde nog Chopin-Skrjabin-Samazeuilh. Als toegift werd het publiek getrakteerd op het door Von Eckardstein zelf gecomponeerde Kölnisch Elefantenwasser (als variant op Kölnisch Wasser, ‘Eau de Cologne’), een stampend en swingend stuk. Hij had het ooit geschreven voor zijn zwager, het precieze verhaal daarachter wordt misschien nog wel eens ergens opgetekend.
Twee dezelfde piano-recitals dus, maar op detailniveau toch iets anders. Op beide avonden heeft Severin von Eckardstein, in één keer zowel zijn vierde als vijfde NSvK-optreden, voor ons een meest verstild en impressionistisch programma geschilderd. Na alle annuleringen (inmiddels 17 geplande concertdata waar toch een rood kruis doorheen moest) en enkele livestreams (echt mooie muziek hoor, maar geen ‘concertervaring’) komt onze serie dus hortend en stotend weer op gang. Gelukkig, want telkens weer een concert moeten doorstrepen, dat is óók Groundhog Day. Wij blijven optimistisch hopen op een mooi vervolg van ons seizoen. Tot ziens!
— Gerton Hermers