Le Bateau Ivre speelt met beelden, kleuren en emoties. Wie echter denkt dat ‘Le Bateau Ivre’ suggereert dat de musici zich laten meevoeren door onvoorspelbare sferen en emoties – net als de dronken boot uit het gelijknamige gedicht van Arthur Rimbaud uit 1871 – komt bedrogen uit. De luisteraar is de boot; het ensemble de zee. Door de samenvoeging van de heldere tonen van een duo fluit-harp met het warme geluid van een strijktrio creëert Le Bateau Ivre een rijke zee aan kleuren en klanken. Daarmee volgen ze de Franse harpist Pierre Jamet (1893-1991) en zijn Quintette Instrumental de Paris (later bekend als het Quintette Pierre Jamet) die dat een eeuw geleden ook deden. Met muziekstukken van neo-klassiek tot post-tonaal voert Le Bateau Ivre de luisteraar mee op een zee waarvan alleen de musici weten hoe hoog de golven zijn.

Het Franse kwintet laat de muziek van het kwintet van Jamet opnieuw klinken. Dit concert openen ze met een van de vele composities die in de eerste helft van de vorige eeuw speciaal daarvoor geschreven zijn: Chant de Linos van André Jolivet (1905-1974). Naast het Phantasy Quartet van Benjamin Britten (1913-1976) bestaat het programma uit arrangementen van liederen van Claude Debussy (1862-1918) en Francis Poulenc (1899-1963): neoklassieke en impressionistische, melodische stukken die ieder een eigen verhaal in een eigen sfeer vertellen. Brittens Illuminations doen eer aan Arthur Rimbaud. Het ensemble brengt zes van de negen gedichten die Britten toonzette uit diens gelijknamige bundel. De musici zelf omschrijven het programma van dit concert als vol van impressionistische esthetiek met een exotische, dromerige en bijna visioenachtige sfeer, zoals die ook weerklinkt in de gedichten van Rimbaud.