Een memorabele avond
Dat was wel even opkijken, de vraag of ik een naklank voor Kamermuziek Nijmegen wilde schrijven. Zeker omdat ik geen frequent bezoeker ben van de concerten van de NSvK. Maar piano heeft altijd mijn belangstelling en de pianist, de 22-jarige Alexander Malofeev, leek bijzonder. En dat was hij! Bij binnenkomst liep hij als een leeuw op de vleugel af en viel meteen aan. De sfeer was gezet.
Het programma voor de pauze was geheel gevuld met muziek uit de 17e en 18e eeuw. En die werd naar voren gebracht op een manier die ik nog nooit zó had meegemaakt. Het was alsof de pianist duidelijk wilde maken dat de muziek niet voor een moderne vleugel geschreven was en daar dus aangepast op uitgevoerd moest worden. Dat zal voor veel mensen wel even wennen geweest zijn, maar dat was aan de zaal niet te merken. In zo'n naklank komt dan de vraag op: wat vond ik er zelf van? Weet ik eigenlijk niet. Er zal eeuwig discussie blijven over wat componisten zouden hebben gedaan als ze hadden geweten dat iets zich zou ontwikkelen zoals het uiteindelijk ook gebeurd is. En eigenlijk is het aan de uitvoerders om uit te proberen; en dat deed deze pianist zeker.
Na de pauze was heel andere koek. Op internet was al zijn voorkeur voor Russische componisten te lezen, en die kwamen nu aan bod. Met stukken uit eind 19e en begin 20e eeuw. Wat mij weer opviel was de eigen — of moet ik zeggen eigenzinnige — interpretatie. Hoe dan ook, het was genieten geblazen. Er werd volop pianistisch kunnen gedemonstreerd. Je vraagt je af hoe iemand zo snel achter elkaar steeds de juiste noten en akkoorden weet te vinden. Maar niet alleen de techniek, ook de balans was bijzonder, met af en toe opvallend zachte passages. Voor mij was wel duidelijk dat deze pianist de stukken heel anders wilde spelen dan anderen. Hamvraag is dan natuurlijk of het publiek dat wel waardeerde, maar het daverende applaus na afloop gaf daar duidelijk antwoord op.
Daarmee was de koek nog niet op. De pianist kwam liefst drie maal terug voor toegiften. En dat waren niet de minste. De Toccata van Prokofieff – berucht moeilijk – had in het reguliere programma niet misstaan.
Tot slot nam hij met drie diepe buigingen afscheid van het publiek. Een memorabele avond.
Louis Hoofd