Een concert als cadeau

Grosvenor, Park, Ridout, Soltani

In eerdere naklanken is vast al vaker de loftrompet gestoken over het muzikale vernuft van jonge mensen die door een mix van talent en heel hard werken ons, de veelal oudere bezoekers, weten te verrassen met een prachtig concert. ‘We krijgen het op een presenteerblaadje aangeboden, we zijn bofkonten.’ Dat was te horen in de gezellige nazit in het restaurant van De Vereeniging. Wat vast nog niet eerder in een naklank heeft gestaan, is een gedicht van de musici zelf – een ode van hen aan de NSvK, de prachtige zaal en het warme publiek. Het gedicht, ter plekke knap gemaakt en opgeschreven in het NSvK-gastenboek, luidt als volgt:

A group of four musician friends,
They come to play in the Netherlands,
It was a really special hall,
And we enjoyed it; one and all.

Two Brits, a Korean and a Persian,
Fauré, Bridge, Brahms – their very best version,
The memories will last forever,
We shall be back, one day… together.

Deze vier musici komen uit verschillende landen en zijn vast niet op de hoogte van de traditie in ons land om in Sinterklaastijd cadeautjes te geven met een gedicht erbij. Hoe passend dat ze hun cadeau aan ons dan voorzagen van dit rijm.

Fantasie pianokwartet in fis, H.94 van Frank Bridge toont kenmerken van de late romantiek en vroege 20e-eeuwse muziek. Het maakt gebruik van rijke harmonieën en heeft een expressieve, soms impressionistische stijl, zoals te beluisteren viel. De start van het stuk gaf meteen een mooie rol aan de pianist die de strijkers stimuleerde tot subtiel dansend samenspel, totdat de cello de leiding nam. De vaak onverwachte wendingen in het stuk – voor mij niet altijd te doorgronden – lieten wel zien hoe Bridge zijn fantasie heeft laten werken. Het toewerken naar het slot ervoer ik als emotioneel, ietwat droefgeestig maar ook adembenemend. Het was alsof iedereen de adem inhield om de musici niet te storen in de technisch moeilijke slotakkoorden. Het welverdiende applaus hield voor mij dan ook opluchting in. Het was gelukt, en hoe!

Pianokwartet nr. 1 in c, op. 15 van Gabriel Fauré was bekender. En toch ook nieuw door de in de finesses doorgevoerde speelsheid en vrolijkheid die de basismelodie biedt. Alsof de zomer even om de hoek kwam kijken. Ogen dicht en je ziet zo lachende mensen die dansen in het gras en heerlijk genieten. Met die zo mooie lichte touch van de musici bleef die sfeer zo, totdat het feestje in het Allegro plotseling afgelopen leek te zijn. Alleen de piano wist er af en toe de moed nog in te houden. Gelukkig kreeg het feest na een langzaam Adagio, een passievol slot en een welverdiende staande ovatie van de aanwezigen. En toen moest de pauze nog komen!

Wat mij betreft stalen de musici de toch al royale show met hun uitvoering van het Pianokwartet nr. 1 in g op. 25 van Johannes Brahms. De componist heeft op verrassende en technisch ook moeilijke wendingen in zijn stuk erg zijn best gedaan, alle registers opengetrokken om het maar in muziektermen te duiden. De musici hebben hier echt hun tanden in gezet. Maar wat konden ze feilloos mee in wat hen door Brahms is voorgehouden. Elk instrument kwam tot zijn recht. In het intermezzo was een fraai vraag- en antwoordspel te horen tussen de strijkers en de piano om samen uit te vloeien tot een eenstemmig verhaal. Muziek moet je meenemen, het verhaal intrekken, en dat deden deze mensen met name in het intermezzo en het andante. Vooral ook de violisten toonden al hun kunnen. Het rondo liet me tollen, wat ging het snel. Even leek het alsof er snel een eind aan moest komen, wat gelukkig niet zo was. Dit vrolijke eind- en samenspel had ik niet graag willen missen. Terecht een wervelende finale, zoals ons ook al in de programmafolder beloofd was.

Een zachte Schumann als toegift bereidde me voor op een gelukzalige slaap.

Nico van Kessel
Stichting Kamermuziek Mook en Middelaar